Po zwolnieniu czerwonego przycisku pompa paliwa wydaje delikatny dźwięk bzyczenia z wnętrza muskulatury motocykla. Teraz wszystko zależy odemnie. Lewa dłoń zaciąga ssanie. Czas zwalnia. Prawa dłoń wciąż spoczywa po prawej stronie kierownicy. W głowie tylko jedna myśl. Oddech głębszy niż normalnie. Świergot rozrusznika i w tej samej chwili następuje zapłon wzbogaconej mieszanki w jednym i zaraz potem w drugim cylindrze. To włoskie V2 60'. Explozja dźwięku burzy spokój i równomierność przebiegu poranka. Końcówka sportowej, carbonowej puszki mocno drży, jak i betonowa ścieżka przy motocyklu. Obrotomierz wskazuje 3.5tyś obrotów. Powietrze zmienia swój blady, poranny zapach na gryzący, z powodu spalin wzbogaconej mieszanki paliwowo-powietrznej.

    Zmniejszam naciąg linki ssania. Wkładam drugą rekawiczkę. Mogę ruszać...

    Poranki w siodle motocykla są wyjątkowe w swojej prostocie, kiedy słońce dopiero co wyłoniło się z ponad horyzontu. Mgły unoszące się nad polami więzią zapachy matki ziemi jak i jej różnorodnej roślinności. W tamtym konkretnym przypadku była to pszenica, żyto, kwitnące maki. W tych warunkach, zabroniona jest wręcz szybka jazda. Przepisowe sto dziesięć pozwala na kontemplacje otoczenia jak i nasyca nas świeżością początku dnia. Silnik pracuje wtedy inaczej niż w upalne popołudnia. Ma czym "oddychać" a chłodne powietrze poprawia przebieg cyklu spalania w cylindrze. Jednostka nie szarpie, oddaje moc płynniej niż zwykle. Mogłbym nawet zaryzykować i powiedzieć że jest bardziej elastyczna. Wszystko płynie. Grzmot rotaxa rozbrzmiewa w powietrzu i niesie wiadomość o tym że pracuje i ma się świetnie. W promieniu kilometra każdy może go usłyszeć, zarówno ludzie jak i zwierzęta wracające do swoich kryjówek po nocnym żerowaniu. Czuję się bezpiecznie i wyjątkowo świeżo.

    Docieram do roboty. Facet na bramie podnosi kciuk i otwiera szlaban. Światło zmienia się na zielone. Wjeżdżam na plac gdzie jest ograniczenie prędkości do 15km/h. Otwieram gwałtownie gaz aby zaraz nacisnąć klamkę przedniego chamulca, tylko po to, aby jeszcze raz to poczuć na własnej skórze i usłyszeć. Zatrzymuje motocykl obok brudnego z błota sześcio ośowego zestawu.

    Wciąż przesiąknięty jestem spalinami kiedy wyciągam z tank bag'u szeleszczącą reklamówkę z zapakowanymi w niej crocs'ami. Czas przebrać się w krutkie spodenki. Wnętrze kabiny ciężarówki bez problemu mieści wszyskie rzeczy które z siebie zrzuciłem. Na dobrą sprawę zajęły tylko miejsce tuż za mną, na łóżku. Kask zostawiłem w centralnym miejscu, pod rozwieszonymi plakatami z moto gp. Buty powędrowały na podłogę na stronę pasażera. Widać tylko ich górną cześć z ochraniaczem na piszczel, czerwonym logo firmy jak i metalową, mosiężną podkówkę mówiącą o zastosowaniu membrany goretex.

    Wciąż czuć chłód porannych godzin. Powietrze jest mocno naelektryzowane i wprowadza w stan ezoterycznych doznań. Co jakiś czas przejeżdża wolno po firmowym parkingu "żelazo" przerywając całkowitą ciszę. Aprilia stoi tuż obok mnie, obok kabiny. Mam idealny wgląd na jej fakturę i zarys wszyskich elementów jej poszycia. Wygląda na niezwykle zwartą. Nie jeden dał się na to nabrać stwierdzając - "sześćsetka co?". Rozmieszczenie wszystkich podzespołów nie sprawia wrażenia jak gdyby były tam przez przypadek. Wszystko ma swoje miejsce. Po to, aby uczynić motocykl jeszcze lepszym w prowadzeniu, szybszym, bardziej skutecznym. Takim, żeby przeprowadzić go przez zakręt jak hirurg prowadzi skalpel - dokładnie, ściśle, precyzyjnie. Za każdym razem kiedy na nią patrzę doświadczam włoskiej ideologii tworzenia motocykli. Podoba mi się ich wizja.

    I co w tym takiego Excytujacego, wartego kilkudziesięciu słów wklepanych w klawiaturę dotykowego ekranu telefonu? A no to że jest lato i najdłuższy dzień w roku i to, że za kilka godzin znowu będzie wiał wiatr kiedy ponownie usiądę na miękkiej kanapie motocykla obszytej wokół czerwoną nicią.

Pozdro

Only to fly