Przednia lampa wielkości kineskopiwego telewizora wpisana była w dość wąską przednią owiewkę. Składała się ona jeszcze z szyby i niewielkich trójkątnych plastików po obydwu stronach lampy służących do odchylenia strugi powietrza. Motocykl stał na bocznej podstawce wychylając całą konstrukcję do lewa. Niby nic takiego, ale przyciągał uwagę. Był cały czarny ze wstawkami srebrnych elementów. Stygł.

     Na wyjściu z szykany wolnych zakrętów przytrzymałem otwarty gaz trzeciego biegu. Prędkość przekroczyła dozwolone przez prawo tempo. Wrzuciłem resztę biegów do sześć pozostawiając za sobą wolno oddalające się rodzinne miasto. Przejechałem przez nierówny przejaz kolejowy, aby zaraz za nim znowu przyspieszyć nie redukując biegu. FZ siedemset pięćdziesiąt nie miała z tym problemu. Jej silnik z dwudziestoma zaworami w głowicy dostarczał wystarczającej ilości Nm. Nabierała predkości gładko i nawet w miarę dynamicznie.

     Tamtego letniego popołudnia miałem potrzebę na wyrzucenie z siebie złych wibracji. Zawróciłem jeszcze przed dojechaniem do pierwszej wioski i otworzyłem gaz pewniej. Zbliżyłem się do drogi z pierwszeństwem, która usytuowana była pod kątem rozwartym do mojej trajektorii. Zaraz potem przerzuciłem motocykl do lewego łuku, aby na wyjściu poczuć opór na manetce gazu. Obroty weszły na odpowiednią tonację górnej ich granicy. Przepiołem na 4, 5 i 6. Dwie paczki zostały przekroczone zamieniając spokojną szosę, w wąska perspektywę asfaltu, trawy i drzew.

     Przejaz kolejowy przed którym droga zakręcała lekko, tworząc literę S zbliżał się nienaturalnie szybko. Gaz trzymałem otwarty cały czas. Z na przeciwka dostrzegłem auto przejeżdżające przez tory, dyskwalifikujące mnie do wykorzystania całej szerokości jezdni. Przymknąłem cztery podciscnieniowe przepustnice aby pozwolić fiatu 126p na opuszczenie punktu w który zamierzałem trafić. Po nie długiej chwili minąłem kierowcę malucha siedzącego wewnątrz skorupy, wyprostowanego jak na drewnianej ławce. Jego głowa dosięgała sufitu a przednia szyba odsłaniała większość jego tułowia, tworząc dysproporcje szofera i jego pojazdu.

     Cztery cylindry w moim motocyklu zwiększyły ciąg nieznacznie przed tym kiedy się z nim minąłem. Pęd z jakim się poruszałem spowodował rozdarcie powietrza i wytworzył jego zapadnięcie, przez co wprowadziłem w nieznaczną destabilizacje polskiego rodzinnego auta z lat osiemdziesiątych. Teraz wszystko zależało od idealnego trafienia w punkt. Uniosłem delikatnie tyłek aby przeprowadzić motocykl możliwie gładko przez nierówności torowiska. Na wyjściu dałem pełen cug. Droga prowadziła po prostej opadając w dół. Prędkościomierz pokazał wtedy 245km/h, co nigdy wcześniej ani pózniej nie miało miejsca! Łamiąc tym samym dane producenta o pięć jednostek. Podkoszulek i krutkie spodenki trzepotaly z całej siły okładając mnie serją uderzeń niczym z mokrego, zwiniętego ręcznika.

     Na miejscu, pod lokalnym sklepem oparłem motocykl na bocznej stopie. Mięśnie rąk bolały niemiłosiernie. Straciłem czucie w dłoniach będąc nie zdolnym na utrzymanie niewielkich zakupów zapakowanych do jednorazówki z widniejącym na niej logo sklepu. Potrzebowałem odetchnąć, pozbierać myśli. Wszystko w mojej głowie szumialo. Świat wciąż się nie zatrzymał po tak gigantycznej dawce adrenaliny. Obrazy z przed kilku minut przelatywały przed oczami niczym film przewijany na podglądzie, kiedy musiałem zamienić kilka słów z panią sklepową. Stosunek tego co było wokół wydawał się być zastygniętym monumentem świata, a ja przeżywałem epicentrum motocyklowego haju. Ukrywałem się z tym doświadczeniem przed innymi niczym narkoman . Musiało minąć kilka solidnych minut abym znowu mógł poprowadzić cztery cylindry. Tym razem spokojnie, w głębokim odprężeniu.