Na hali stały ich dwie. Jedna i druga w tym samym, niebieskim kolorze. Jednak różniły się znacznie między sobą, mimo że pochodziły z tej samej stajni. Duża Honda posiadała prawie pięć razy większą pojemność skokową silnika i miała na swoim poszyciu oznaczenia, znane przez wszystkich motocyklistów na całym świecie - CBR XX. Mniejsza, to motorek który jest ze mną od prawie samego początku - CB250. W tamten dzień postanowiłem skorzystać z walorów i cech obłej hondy.

     Pogoda niedzielnego poranka była idealna. Soczysta trawa oświetlona przez jaskrawe promienie słońca. Pachniało późnym latem i wilgocią odparowującej rosy. Ludziska jeszcze nie wstali i nie wyszli na nowe chodniki swojego miasta.Było zbyt wcześnie.

     Silnik zagrał jak zwykle od strzała. Ledwie dotknąłem starter a cztery w lini natychmiast ożyło. Tak było za każdym razem, aż stawało się to nudne. Gdyby chociaż coś zawiodło, zatrzeszczało lub zazgrzytało. A tam nic, wszystko w należytym porządku.

     Kierunek tamtego dnia był Wrocławiem. Konkretnie bazarem motocyklowym we Wrocławiu. Dojazd prosty i szybki, korzystając z udogodnień drogowych w postaci nitki autostrady A4. To jakieś 35 km samej drogi szybkiego ruchu.

     Opona z przodu była wymieniona na nową pirelli, choć nie tak przyjazną jak jej poprzedniczka. Świeżynka nie dawała dobrego feedback’u i potrafiła zgłębić przechył motocykla nagle, podczas ostrych, wolnych zakrętów. Była twarda. Michelin pilot road 2, której używałem wcześniej, była pod tym względem idealna. Nawet na mokrej nawierzchni czuć było stabilność i duży zapas przyczepności. Była dla mnie gumą idealną.

     Silnik przy porannej bryzie ciągnął równo. Dwie tytanowe puchy bez db kilerów brzmiały wyraziście, utrzymując idealną tonację duetu. Lekkie ubranie w postaci tekstyliów bez podpinki nie krępowały ruchów. Łańcuch naoliwiony, olej sprawdzony. Podstawowe myśli przelatywały przez głowę, jak zawsze przy rozpoczętej jeździe. Jak gdyby racjonalny umysł potrzebował dowodu że wolno, że jest ok, że nic się nie stanie, że wszystko jest w należytym porządku.

     Ruch na drodze był praktycznie zerowy. To dało pewien IMPULS. Zwiększyłem otwarcie gardzieli i przytrzymałem w tej samej pozycji przez dłuższy czas, utrzymując znaczny pęd. Znałem ten odcinek i pamiętałem że za parę kilometrów będzie długa prosta, ze zjazdem w dół i doskonałą widocznością. Chciałem sprawdzić jak XX jedzie.

     Łokcie miałem już wtedy delikatnie ugięte ze względu na przekroczenie drugiej setki. Honda prowadziła się wyjątkowo precyzyjnie. Osadzona była w rozdzieranym przez siebie powietrzu bardzo stabilnie. Jak gdyby było zapisane to w jej genotypie. Tak było w rzeczy samej. Aerodynamika tego motocykla jest wyjątkowo skuteczna i wydajna jak na potrzeby dla których została stworzona. Mianowicie bardzo szybkiej turystyki.

     Wpisałem motocykl w prawy łuk autostradowej nici, aby jeszcze przed jego szczytem zwiększyć ciąg. Tuż za nim był właśnie odcinek wspomnianej prostej. Zarejestrowałem tylko dwa auta w jego przestrzeni. Pierwsze, pięćset metrów przede mną a drugie, duuużo dalej. Gaz otwarłem wtedy bardzo szeroko. CBR natychmiast nabrała tępa na moich oczach, podglądających centralnie osadzony, analogowy prędkościomierz. Wartość to dwa-pięć, kiedy minąłem pierwszy pojazd. Skulony byłem za sterami jak nigdy wcześniej. Słyszałem wyraźnie wchodzący na jeszcze wyższy rejestr obrotów silnik. Powietrze stało się wyjątkowo gęste. Rozdarte przez dziób kompresowało swoją masę na szybie, aby w szycie, tuż za moją głową, rozprężyło się na karku i całej długości pleców. Wywołując tym samym znaczne ciśnienie przyciskające mnie do motocykla, wymuszając jedność maszyny i żywego organizmu.

     Myślałem że silnik będzie wołał o pomstę do niebios z niemocy, kiedy to doświadczyłem jego trzeciej odsłony. 164KM i doładowanie powietrzem - air boost - pozwoliło usłyszeć soczysty piec, wciąż nabierający prędkości obrotowej. Wyrazistość warkotu, przypominająca tą z rajdowych aut, odsłoniła asa z rękawa XX’a. Blackbird nie miał dość i domagał się jeszcze więcej, nalegał. Otworzyłem jeszcze bardziej, choć nie do końca. Zdałem sobie sprawę z braku czasu na jakąkolwiek reakcje, jeżeli poszłoby coś nie tak. Skuliłem się jeszcze bardziej i utkwiłem wzrok w jedynym sensownym punkcie, białej kropce, zbieżności wszyskich liń perspektywy szosy. Tuż przed dojazdem do drugiego auta zobaczyłem 190mil/h. Wtedy właśnie, pasażer siedzący na tylnej kanapie wyprzedzanego samochodu obejrzał się za siebie. Wyrwany z monotonii autostradowej jazdy, przez echo nadlatującego pocisku. Zarejestrowałem jego facjatę jako jedną jedyną klatkę filmu. Młoda twarz z szeroko otwartymi oczami. Zaraz potem przefrunąłem obok, mając na blacie 304km/h.

     Super Blackbird chciał jeszcze, lecz to czego doświadczyłem było ponad moją miarę. Nie odważyłem się na więcej. Prędkość była zbyt brutalna. Siły i sygnały dawno wyszły poza skalę na osi x-y. Pęd był niemożliwy a oczy zdecydowanie nie obyte, aby przetworzyć tak wielką ilość informacji z rozmazanego otoczenia.

     Na miejscu zaparkowałem motocykl z boku i przypiąłem do niego kask. Wolne od obciążeń ręce swobodnie zwisały wzdłuż tułowia, powodując uczucie lekkości. Zapach palonego grila, pieczonego mięsa i lanego piwa wprowadzał w nastrój przyjemnego, piknikowego nastroju. Dałem się porwać rzece ludzi i oddaliłem się od Hondy, pozostawiając ją samą sobie. Prawdę mówiąc potrzebowałem pozostać sam z własnymi myślami, w tłumie ludzi, przeglądających i poszukujących tej jednej jedynej części, lub po prostu miło spędzających czas. Chciałem odetchnąć i zresetować software mojej głowy. Honda pozwoliła doświadczyć mi jednej z jej cech, dla której między innymi ją kupiłem. Nie zawiodła mnie.

     Pozdro

     Let the river flow